Η προσχολική και η πρώιμη σχολική φοίτηση είναι από τις πιο κρίσιμες περιόδους, τόσο για τη ζωή ενός παιδιού όσο και για όλη την οικογένεια. Η δομή της ζωής αλλάζει ριζικά. Το απλό και άσκοπο παιχνίδι δίνει τη θέση του σε μια πιο συγκεντρωμένη και στοχοθετημένη προσπάθεια για να αποκτηθούν γνώσεις και ικανότητες. Αλλά πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό; Ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι; Ποια είναι η προοπτική της σχολικής εκπαίδευσης;
Οι γονείς διχάζονται ανάμεσα στις ανάγκες της ζωής τους και στις ανάγκες που τους επιβάλλει το νηπιαγωγείο και του δημοτικό σχολείο. Και πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι με την άρνηση του παιδιού να ανταποκριθεί σε όλες αυτές τις ανάγκες.
Οι γονείς «βομβαρδίζονται» με συμβουλές από καθηγητές, παιδαγωγούς, ψυχολόγους, παππούδες, γείτονες, γιατρούς, το διαδίκτυο και την τηλεόραση. Αυτές, μεταφέρονται, συχνά, με μια ατμόσφαιρα επικείμενου κινδύνου και δίνουν την αίσθηση πως εάν οι γονείς δεν τις ακολουθήσουν αυτό θα επιφέρει αρνητικές συνέπειες στο παιδί. Ωστόσο, αυτές οι συμβουλές αντιφάσκουν μεταξύ τους. Επιπλέον, πολλές φορές, έρχονται σε αντίθεση με αυτό το οποίο και οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται και όπως δείχνουν δεν ταιριάζουν ούτε στις ανάγκες του παιδιού.
Τί μπορεί να γίνει, λοιπόν;
Με την ομιλία αυτή, γίνεται μία προσπάθεια να καλυφθεί ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων γύρω από το ερώτημα “Ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί;” Οι επιστημονικές και ψυχολογικές έρευνες παρέχουν, ως επί το πλείστον, διαφορετικές απόψεις από αυτές τις οποίες οι δάσκαλοι, οι γείτονες, ακόμη και οι ψυχολόγοι προτείνουν.
Άρα, το πως το παιδί θα αποκτήσει έναν καλύτερο βαθμό στις επόμενες εξετάσεις ή το πως θα αποδώσει στις εξετάσεις των Πανελληνίων, οι οποίες είναι μια δεκαετία ή και περισσότερο μπροστά, δεν αποτελεί μια καλή κατευθυντήρια γραμμή.
Ελληνικά
English