Καλώς ήρθατε

Το θεραπευτικό φάσμα του ιατρείου μας καλύπτει όλον τον κλάδο της γενικής ιατρικής. Ενώ παλαιότερα οι οξείες ασθένειες αποτελούσαν το επίκεντρο της γενικής ιατρικής πρακτικής, σήμερα οι χρόνιες παθήσεις βρίσκονται στο προσκήνιο, τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά. Ιδιαίτερα στα παιδιά απαιτείται προσεκτική φροντίδα και αντιμετώπιση όλων των παθήσεων, οξέων και χρόνιων, προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες υγείας τους γενικότερα.

Το φάσμα της γενικής (οικογενειακής) ιατρικής κυμαίνεται από αλλεργικά και αυτοάνοσα νοσήματα, ορθοπεδικά προβλήματα με κάθε είδους πόνο, παθήσεις του αναπνευστικού και πεπτικού συστήματος, του ουρολογικού συστήματος  καθώς και ορμονικές διαταραχές σε άνδρες και γυναίκες. Οι ψυχοσωματικές διαταραχές  επίσης είναι ολοένα και  πιο συχνές. Το άγχος και οι συνέπειές του παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτήν την εξέλιξη.

Κάθε ιατρείο γενικής πρακτικής έχει ορισμένα σημεία εστίασης. Στο ιατρείο μας είναι το άσθμα (ιδιαίτερα το παιδικό άσθμα) και άλλες αλλεργικές και αυτοάνοσες παθήσεις, παθήσεις που σχετίζονται με τη διατροφή, οι παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, οι ρευματικές παθήσεις και οι παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος (ιδιαίτερα η ινομυαλγία και η οστεοπόρωση).

Η φαρμακευτική θεραπεία που ακολουθείται είναι συνήθως η κλασική ομοιοπαθητική.

Η συχνή προσδοκία πως μια ασθένεια μπορεί να αντιμετωπιστεί επαρκώς με ένα φάρμακο (χημικής, φυτικής ή άλλης προέλευσης) τείνει να μην ισχύει στην περίπτωση των χρόνιων ασθενειών. Τις περισσότερες φορές η φαρμακευτική αγωγή πρέπει να συνοδεύεται από υποστηρικτικά μέτρα. Αυτά τα υποστηρικτικά μέτρα μπορούν να είναι ακόμη πιο σημαντικά από την ίδια τη φαρμακευτική θεραπεία.

Πρωτογενής και Δευτερογενής Πρόληψη

Γενικά μέτρα για την στήριξη της υγείας βελτιώνουν τη σωματική και πνευματική λειτουργία. Η γενικότερη βελτίωση της υγείας αποτελεί συνήθως μιαν απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση χρόνιων ασθενειών. Ακόμη και σε περιπτώσεις που η ολοκληρωμένη ίαση δεν είναι πια εφικτή, μια καλύτερη κατάσταση υγείας μπορεί να διασφαλίζει την πρόληψη ή τον περιορισμό των σοβαρών συνεπειών και να συνδέεται με την βελτίωση τής ποιότητας ζωής. Αυτό ονομάζεται Δευτερογενής πρόληψη (δευτερογενής ή δευτεροβάθμια πρόληψη).

Η Πρωτογενής πρόληψη (πρωτογενής ή πρωτοβάθμια πρόληψη) περιλαμβάνει όλα τα μέτρα προκειμένου να μην αρρωστήσει ένας άνθρωπος. Αυτή είναι η καλύτερη θεραπεία: να μην εξελίσσονται οι ασθένειες εξαρχής, είτε αυτές είναι οξείες είτε και χρόνιες. Αυτό ήταν ανέκαθεν το βασικότερο μέλημα της φυσιοπαθητικής, ήδη από την εποχή του Ιπποκράτη. Σταδιακά ακόμα και η γενική ιατρική αναγνωρίζει τη σημασία της προληπτικής ιατρικής, ωστόσο χρησιμοποιείται πολύ λίγο, πολύ επιφανειακά και συχνά με ανεπαρκείς μεθόδους.

Η πρόληψη ξεκινά με τα κλασικά φυσιοπαθητικά μέτρα, όπως η διατροφή, η άσκηση και ο ύπνος, οι αποκαλούμενοι «3 πυλώνες της υγείας». Επιπλέον, απαραίτητα είναι συχνά κάποια ψυχοκοινωνικά μέτρα. Για παράδειγμα, όσον αφορά την υγεία των παιδιών, ο χρόνος έκθεσής τους στις ηλεκτρονικές οθόνες ή η έκθεση τους σε χημικές ουσίες από καθημερινά προϊόντα ή παιχνίδια, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της καλής υγείας τους. Εξίσου σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και τα θέματα που αφορούν την ανατροφή ή τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και προκαλούν άμεσες συνέπειες. Ιδιαίτερα το σχολικό άγχος επηρεάζει την υγεία όλων των μελών μιας οικογένειας.

Η μείωση του στρες είναι κεντρικής σημασίας για την πρωτογενή και δευτερογενή πρόληψη. Οι ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος γίνονται όλο και πιο συχνές, κάτι που ξεκινάει ήδη από την παιδική ηλικία. Το σχολικό άγχος και οι συχνά συνακόλουθες καταθλιπτικές διαθέσεις προετοιμάζουν το έδαφος για οξείες και χρόνιες παθήσεις. Η πρόληψη και η θεραπεία του στρες είναι επομένως κεντρικής σημασίας ζήτημα στην προληπτική ιατρική.

Πολλά προληπτικά μέτρα απαιτούν εντατική συμβουλευτική. Για να γίνει αυτό αποτελεσματικά, απαιτείται ακριβής κατανόηση της ατομικής κατάστασης του ασθενούς ή/και της οικογένειάς του. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτή η μορφή ψυχοκοινωνικής πρόληψης δεν λαμβάνει μέρος σχεδόν καθόλου στην ιατρική πράξη. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλά απ’ αυτά τα θέματα δεν ανήκουν σε καμία συγκεκριμένη ειδικότητα. Ως αποτέλεσμα, κανείς να μη μπορεί να είναι «αρμόδιος» για θέματα που σχετίζονται με σωματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές, παιδαγωγικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις  και δυσκολίες ταυτόχρονα.

Εμείς, η συνεργάτης μου, Χριστίνα Τσινέλη, και εγώ αλλά και διάφοροι εξωτερικοί συνεργάτες διαφορετικών ειδικοτήτων, προσπαθούμε να προσφέρουμε αυτήν  τη μορφή ολοκληρωμένης συμβουλευτικής, προκειμένου να υποστηρίξουμε βέλτιστα την πρόληψη ασθενειών και την διαδικασία ανάρρωσης του ασθενούς .