Τα παιδιά και οι έφηβοι γίνονται εύκολα εξαρτημένοι από τις οθόνες και τα smartphone. Αλλά υπάρχει και μια ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση. Οι νέοι εξαρτώνται από τις σχέσεις, τις φιλίες, τους συνομηλίκους, τους ανθρώπους με τους οποίους μπορούν να ανταλλάσσουν απόψεις, με τους οποίους μπορούν να εξελιχθούν, με τους οποίους μπορούν να ονειρεύονται.

Παλαιότερα, αυτές οι κοινωνικές συναναστροφές γίνονταν σε συγκεκριμένες ώρες. Τον υπόλοιπο χρόνο τα παιδιά ήταν ελεύθερα για άλλες δραστηριότητες.

Σήμερα, όλα αυτά γίνονται ηλεκτρονικά, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Και γίνονται συνεχώς. Δεν υπάρχει ποια διάλειμμα. Συνεχώς συζητιέται κάτι, συνεχώς συμβαίνει κάτι, συνεχώς μπορεί να χάσεις κάτι αν δεν είσαι στην οθόνη. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «φόβος της απώλειας» ή «φόβος μην χάσεις αυτό που συμβαίνει» (Fear of Missing out ή FOMO). Για να είναι παρόντες και να μην χάσουν τίποτα, τα παιδιά και οι έφηβοι κοιτάζουν ξανά και ξανά την οθόνη που τα μηνύματα εμφανίζονται διαρκώς. Δεν υπάρχουν πλέον χρόνος για χαλάρωση και λίγες ευκαιρίες για δημιουργικότητα.