Μία αγγλική μελέτη εξέτασε τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών. Από τη μελέτη αυτή διαπιστώθηκε πως το 88% των παιδιών συμμετείχε σε οργανωμένες δραστηριότητες από τέσσερις έως πέντε ημέρες την εβδομάδα, με το 58% να κάνει περισσότερες από μία δραστηριότητες σ’ ένα βράδυ. Επίσης, πως οι εξωσχολικές δραστηριότητες κυριαρχούσαν στην οικογενειακή ζωή, ιδιαίτερα στις οικογένειες με περισσότερα από ένα παιδιά. Φάνηκε πως πρόκειται για μια δαπανηρή διαδικασία από την άποψη των χρημάτων αλλά και των αποθεμάτων ενέργειας των γονέων. Ακόμα και η αγορά ενός δεύτερου αυτοκινήτου ήταν συχνά απαραίτητη. [1]

Η περιγραφή αυτή είναι παρόμοια με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Ωστόσο, το ελληνικό σύστημα με τα φροντιστήρια, το οποίο δεν είναι γνωστό στις βόρειες χώρες, αποτελεί ένα επιπλέον βάρος στις ελληνικές οικογένειες.

Οι οικογένειες κάνουν τα πάντα προκειμένου να επενδύσουν στο μέλλον της ζωής των παιδιών τους. Ένα υπέροχο βιβλίο για την ανατροφή των παιδιών έχει γραφτεί από δύο οικονομολόγους σχετικά μ’ όλες τις δραστηριότητες ανατροφής ως επένδυση για το μέλλον των παιδιών.[2] Παρατηρώντας την οικογενειακή ζωή μόνο από την οικονομική σκοπιά χάνεται ένα σημαντικό σημείο, αυτό της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.[3] Όμως, αποτελεί ένα ουσιαστικό ερώτημα εάν η επένδυση στα παιδιά μας γίνεται μ’ έναν αποτελεσματικό τρόπο. Η βρετανική μελέτη αμφιβάλλει πως οι πολλές οργανωμένες εξωσχολικές δραστηριότητες είναι η καλύτερη λύση. Φαίνεται ως μία ανθυγιεινή ισορροπία δημιουργώντας πολύ και έντονο άγχος το οποίο τελικά μπορεί να προκαλεί περισσότερο κακό παρά καλό.  

Για παράδειγμα, αυτές οι έρευνες ανακάλυψαν πως οι οικογένειες περνούν λιγότερη ποιοτική ώρα μαζί. Κοιτάζοντας την ελληνική πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς ν’ αναρωτηθεί εάν οι οικογένειες έχουν ήδη ξεχάσει τι σημαίνει να περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί ως οικογένεια.

Δεν είναι μόνο η ποιότητα της οικογενειακής ζωής που χειροτερεύει αλλά και η ποιοτική ώρα της εξωσχολικής δραστηριότητας η οποία συχνά είναι επιβαρυμένη και μάλιστα πολύ. Τείνει να γίνει μια ρουτίνα την οποία η οικογένεια πρέπει απλά να διεκπεραιώσει και που δεν παρέχει πλέον χαρά και ικανοποίηση. Το αυστηρό πρόγραμμα, συχνά, δεν επιτρέπει στα παιδιά ν’ αναπτύξουν τις απαραίτητες κοινωνικές ικανότητες. Οι μη ανεπτυγμένες κοινωνικές ικανότητες των παιδιών αποτελούν σημαντικό πρόβλημα στην εποχή των ηλεκτρονικών συσκευών.[4] Αυτές οι ικανότητες είναι πιο σημαντικές από το να γνωρίζουν τα παιδιά πώς να ρίξουν καλάθι ή στέκονται σε τέλεια ισορροπία στις μύτες των ποδιών, όπως στο μπαλέτο. 

Καλό θα ήταν να πάρουν οι γονείς τον χρόνο να σκεφτούν ποιες δεξιότητες θα ήθελαν και είναι καλό ν’ αναπτύξουν τα παιδιά τους μέσω ορισμένων εξωσχολικών δραστηριοτήτων.

Το βασικό συμπέρασμα των συγγραφέων της αγγλικής μελέτης είναι: οι γονείς θα πρέπει να έχουν την αυτοπεποίθηση να σχεδιάσουν ένα λιγότερο ταραχώδες πρόγραμμα για τα παιδιά τους και από την ποσότητα να επενδύσουν περισσότερο στην ποιότητα.

[1] Sharon Wheeler, Ken Green. ‘The helping, the fixtures, the kits, the gear, the gum shields, the food, the snacks, the waiting, the rain, the car rides … ’: social class, parenting and children’s organized activities.Sport, Education and Society, 2018; 1 DOI: 10.1080/13573322.2018.1470087

[2] Doepke M, Zilibotti F (2019): Love, Money and Parenting, Princeton, New Jersey

[3] Βαρουφάκης Γ (2014), Μιλώντας στην κόρη μου για την οικονομία, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα

[4] Twenge JM (2017): iGen: Why Today’s Super-Connected Kids Are Growing Up Less Rebellious, More Tolerant, Less Happy–and Completely Unprepared for Adulthood–and What That Means for the Rest of Us, New York